23 week en 900 kilometer

Ergens in 2015 gebeurde het. Er brak een virus uit binnen de club. De bron van de besmetting is mij niet bekend. Opeens wilde iedereen sneller en vooral verder. Gevolg was dat in oktober 2015 een behoorlijke groep Eemsmond runners naar Amsterdam is gereisd en daar de halve marathon heeft gelopen. In het traject naar dit evenement heeft de infectie zich uitgebreid. Niet alleen het aantal besmette lopers, maar ook de hevigheid van de infectie, nam toe. Er moest een marathon gelopen worden. Maar liefst 12 Eemsmondrunners, waaronder 9 debutanten gaven zich op voor Rotterdam.

Daar zit je dan als trainer dan maar mooi mee.....

Het zweet brak me uit. Hoe zou ik 12 Eemsmond runners over de eindstreep krijgen zonder blessures en binnen de tijd? Zelf heb ik een aantal keren verschillende marathons gelopen en het was elke keer weer een avontuur. De trainingen voor de marathon zijn een verhaal apart en pas na 35 of 40 km tijdens de marathon zelf, besef je dat je het gaat redden of niet (in de beoogde tijd).

Richard, ReneR, en Ab, waren de lopers met ervaring. Roelof, ReneW, Dennis, Stefan, Anneke, Trijn, Anje, JanW en Harma waren de debutanten. De ervaren lopers, wist ik van te voren, zouden naar mijn schema kijken en hun eigen plan trekken. De debutanten zouden het met mijn schema’s moeten doen. Ik zat met de handen in het haar. Hoe zou ik dit aanpakken?  
Voor oktober ben ik al aan de klus begonnen. Schema’s bekeken, veel nagedacht, nog meer bekeken, nog meer gepiekerd. Hoe lang moet het schema zijn? Wat is de belastbaarheid van de lopers?  Wat als er in februari een pak sneeuw valt. Hoe houd ik ze heel? Krijgen ze genoeg rust? Gaan ze doen wat ik wil? Gaan ze geen rare dingen doen? Houden ze op deze manier plezier in het lopen? Een schema of meerdere. En toen besloten: een schema met een aanloop.
Doorgaans duren de schema’s naar de marathon zo’n 16 weken, maar ik wilde de discipline er vroeg in hebben. Als je marathon wilt lopen is er geen ruimte voor excuses. Er moet getraind worden, ook al heb je geen zin of tijd. Bijna alle (zelfbenoemde) experts zijn het er over eens dat veel kilometers maken goed is in de voorbereiding. Een enkeling predikt de voorbereiding met korte loopjes. Wat ik tegen het lopen van weinig kilometers in duurlopen heb, is dat de mentale hardheid niet getraind wordt en je pezen en gewrichten niet wennen aan een inspanning van meer dan 40 km aan een stuk.
Bij de debutanten was er een instelling dat er wel getraind zou gaan worden, maar niet meer dan 3 keer in de week.  Ik zou de dinsdag en donderdag trainingen niet veel aanpassen aan de marathongroep omdat er ook nog 30 Eemsmond runners zijn die niet de marathon gingen lopen. Bovendien brengt dat wat afwisseling met zich mee en ook dat is goed. Ook in de voorbereiding op de marathon moet je tempo’s lopen. De opbouw in de kilometers zou komen uit de lange duurloop in het weekend. Een aantal van 5 a zes duurlopen van 30 – 35 kilometer zou genoeg moeten zijn. Hard-zacht principe erin en na elke 3 weken een relatief rustige week. De langste duurloop 4 weken voor de marathon. Maximaal 55-60 kilometer per week en 2-3 weken voor de marathon afbouwen. Dat was de opzet. Beginnen in november, even rust en dan door naar eind maart en dan weer rust. Een schema van 23 weken en 900 kilometer.
De kick off was voor een training aan bij ons in de woonkamer. Best wel knus. Toen al bleke bekkies en zenuwen. Wat zou er komen? Nou, het schema en wat regels. O.a. dat het thuisfront mee doet in de voorbereiding. Als het thuisfront niet meewerkt, kun je de marathon op je buik schrijven. Het is hard, maar Dennis was het slachtoffer van deze vuistregel. Dennis ging vader worden in de periode vlak voor de marathon en een zwangere en zieke vrouw vraagt natuurlijk meer aandacht. Jammer van de marathon maar enorm gefeliciteerd Dennis. Toch ook een prestatie van jullie beiden.
Ik had gevraagd of iedereen geregeld de vorderingen op de mail wilde zetten. Op een enkeling na heeft geen van de lopers dat gedaan. Ik wijt het maar aan vermoeidheid. Gedurende de periode tot maart zag ik de marathonners moe worden. Ook de langste duurloop van 35 km had wat voeten in aarde. Volgens planning zou de 35 km Road to Rotterdam precies goed vallen. Deze is echter verzet naar 2 weken voor de marathon en dat vind ik echt te kort dag. De 35 km werd gelopen in het weekend van Haren. Een enkeling liep een halve marathon met een aanloop, een andere groep liep op zondag een andere route. Op voorhand had ik gehoopt op het creëren van een team dat samen zou lopen, maar dat was ijdele hoop, en misschien logisch gezien het verschil in tempo in de duurlopen.
Tijdens de periode naar Rotterdam nog enkele moeilijke momenten. Half februari een voorlichting over voeding. Terwijl ik probeer door trainingen de energievoorraad uit te putten en zodoende de capaciteit te vergroten is er een film te zien over hoe je je energie kunt aanvullen. Ik kreeg het Spaans benauwd hiervan.
Dan komt Harma bij me met klachten aan het scheenbeen. Gelukkig komt ze op tijd. Een week rust en koelen met ijs en warm wrijven om de doorbloeding te stimuleren. Gelukkig loopt ze ook liever in Diever op onverharde paden en misschien is dat wel erg goed geweest en het geneest. Anneke krijgt het moeilijk met de ademhaling en blijkt gelukkig baat te hebben met een medicijn. Daarna op een training rond de toren, een nachtmerrie moment. ReneR stapt in de greppel en verzwikt zijn enkel. Ik weet dat de greppel er ligt en heb verzuimd iedereen te waarschuwen voor dit dingetje. Gelukkig herstelt ReneR net op tijd en bespaart me een levensgroot schuldgevoel. JanW verteld tussen neus en lippen door dat hij hoopt dat hij geen last van zijn nek krijgt tijdens de marathon. Misschien is op sommige vlakken de marathon op deze schaal zwaarder voor de trainer dan voor de lopers.
Op de avond voor de marathon hebben we samen een pasta party. Allemaal bleke bekkies. Ik denk dat ik het meest heb gegeten. Waarom eten ze niet meer?  Er wordt een paar keer gevraagd wat ik ervan denk. Gaat iedereen hem uitlopen wordt er gevraagd? Vol overtuiging zeg ik ja, iedereen loopt hem uit. Ik hoop dat ik ze wat extra zelfvertrouwen geef. De waarheid is dat ik het niet zeker weet. Ook mijn avontuur eindigt op de Coolsingel.
We lopen om 9 uur ’s morgen van de boot naar de start. In de week voor de marathon heeft Stefan nog even flink geklust. Hij heeft last van de knie en loopt met een brace om. Richard zegt 200 meter voor de start dat hij nog even zijn sokken gaat ruilen op de beurs. Hij heeft ze aan, maar passen niet goed. Hoe is het mogelijk, 30 minuten voor de start. Roelof loopt met hem mee de beurs op. De rest brengen we in het startvak en net op tijd zijn we terug bij de startlijn om het kanon af te zien gaan. We gaan los.
Wij zoeken de metro op en gaan naar het 15 km punt. We volgen iedereen met de app. De tempos zijn goed. Gelukkig houdt iedereen zich aan het advies om langzaam te beginnen. Bij het 15 km punt zien we eerst de Kenianen. Daarna volgt een grote stoet met steeds iets langzamere lopers. Alle Eemsmondrunners lopen er monter bij. Wat mooi. Ze hebben plezier en lopen er als hardlopers bij. Geen spannende pakjes, camelbaks of doppen in de oren, nee, mijn lopers zien eruit als hardlopers. Nadat alle Eemsmond runners gepasseerd zijn gaan we met de metro terug naar Blaak. Daar kunnen we bijna iedereen nog twee keer zien. Onderweg eten we een veel te duur broodje.
We zien op de app dat Ab de man met de hamer lijkt te zijn tegen gekomen. We vragen Janny wat er loos is. Kort daarop het bericht dat Ab is uitgestapt. Een moeilijke maar dappere beslissing, en achteraf denk ik de enige juiste met een geïrriteerde achillespees. Pas nu snap ik waarom Ab altijd loopt zoals hij loopt. Op de app zien we ook dat de groepjes uit elkaar vallen. Logisch, iedereen zoekt zijn eigen tempo.
Als we op Blaak staan zien we iedereen langskomen. De laatste kilometers zijn moeilijk. Bij de helft kan er nog een lachje af. De andere helft heeft het ook emotioneel zwaar. Dat is wat de marathon met je doet weet ik uit ervaring. Richard, twee vingers in de neus, Roelof, meer praatjes dan de speaker, Rene R met zijn karakteristiek pas, ReneW, bleek maar lachend, JanW monter, Trijn en Anje, nog steeds samen en niet stuk te krijgen, Stefan, die snakt naar het einde. We lopen richting de kubuswoningen en vangen Anneke op. Ze lacht wel, maar het kost moeite. Dan is het wachten op Harma. Harma is de laatste en misschien wel de gelukkigste. Gelukkig ook zonder blessures en net binnen de tijd.
In de week na de marathon loop ik veel te piekeren. Sommige lopers deden het beter dan verwacht, andere hadden het moeilijker dan ik dacht. Een score van 10 uit 11 is best aardig. Al met al denk ik dat we het maximale eruit hebben gehaald en op Ab na, is iedereen heel gebleven.
Binnen de club gaan nu nog meer geluiden over hele en halve marathons. Wensen voor een 10 km beneden de 40 minuten.  Het virus is nog niet uitgeroeid. Gelukkig maar.
 
 

afbeelding van Rene

Reacties

afbeelding van Bert

Bert

Mooi stuk René, toont je enorme betrokkenheid. Een passage die mij persoonlijk heel erg aanspreekt: 'Ze hebben plezier en lopen er als hardlopers bij. Geen spannende pakjes, camelbaks of doppen in de oren, nee, mijn lopers zien eruit als hardlopers.' Wat mij betreft mag het handelsmerk van ER blijven: niet lopen om gadgets te laten zien of ermee te spelen, niet op & afsluiten tijdens het lopen, nee, het gaat om het lopen zelf en daar geniet je van, elke stap weer, zelfs als-ie pijnlijk is.

afbeelding van janwieringa

janwieringa

Heel goed verwoord,trainer Renée. Dit was ook mijn eerste Marathon. Het was geweldig om het mee te maken. Vooral de sfeer was geweldig. En hoe de groep met elkaar omgaat elkaar steunen en lol maken.

Siegrit74

Mooi verslag van de Marathon van Rotterdam en hoe iedereen het verging voor die tijd om zich voor te bereiden tot de dag.
Allemaal top gedaan diep respect.

afbeelding van Erik.Bakker

Erik.Bakker

Geweldig geschreven Rene, ik heb diep respect voor de lopers welke de marathon hebben gelopen. Met name de weg er naar toe zoals je schrijft je gezin / partner moet achter het besluit staan om een weg in te gaan van lange duurlopen en lang weg 35 tot 40 kilometer lopen betekend nogal iets.
Volgens mij als trainer heb je enorm gepresteerd 10 van de 11 lopers aan de finish brengen, ook dat betekend iets. Als je het verhaal van je leest lees je de betrokkenheid er van af iets wat we natuurlijk al wisten. En krijg je als hardloper de neiging om te zeggen volgens jaar ...... Dan ga ik het ook doen. 
Maar eerst maar wat nachtjes erover slapen.

nogmaals super prestatie lopers en trainer. 

Vriendelijke groet;
Erik Bakker

Jessica

René, je bent een fantastische trainer die zich met hart en ziel inzet voor z'n lopers!!
Petje af voor alle marathonrenners, maar zeker ook voor jou!!